DOOM's Combat and Modern Metal Music: An Evolving Synergy

Seria Doom i metalowa muzyka dzielą nierozłączną więź, która jest widoczna z pierwszych nut żadnej ścieżki dźwiękowej Doom. Szybkie słuchanie lub spojrzenie na kultowe demoniczne obrazy gry natychmiast przywołuje myśli metalu. Wizualny talent płomieni, czaszek i diabelskich istot odzwierciedla to, co można zobaczyć na scenie Iron Maiden, przeszłości lub teraźniejszości. To połączenie z cięższymi elementami Metal ewoluowało wraz z rozgrywką Dooma, oba przechodzą wielokrotne ponowne ponowne wynagrodzenie w stosunku do 30-letniej historii serii. Ze swoich thrash metalowych korzeni Doom zagłębił się w różne metalowe podgatunki, których kulminacją jest najnowsza część, Doom: The Dark Ages, który zapewnia potężne wpływy metalcore.

Oryginalny Doom, wydany w 1993 roku, przyciągnął ścieżkę dźwiękową z głównymi metalowymi zespołami z późnych lat 80. i 90. Współtwórca John Romero często cytował Panterę i Alice w łańcuchach jako kluczowe wpływy, które są widoczne w utworach takich jak „Untitled” dla poziomu E3M1: Hell Keep, z riffem przypominającym „Usta wojny” Panterę. Szerszy wynik zagłady oddaje esencję Thrash, naśladując zespoły takie jak Metallica i Anthrax, napędzając graczy przez korytarze Marsa z pilną potrzebą, podobnie jak kultowa strzelba i BFG. Ponadczasowe kompozycje Bobby Prince doskonale uzupełniają nieustępliwą strzelaninę gry.

DOOM: The Dark Ages - Gamepalay zrzutu ekranu

6 zdjęć

Przez ponad dekadę Doom kontynuował dźwięk inspirowany trash, doskonale zsynchronizowany z rozgrywką. Jednak Doom 3 z 2004 roku oznaczało znaczącą zmianę, obejmując styl przetrwania, który wymagał nowego dźwięku. Wolniejsze, bardziej celowe tempo gry skłoniło oprogramowanie ID do odkrywania nowych inspiracji muzycznych. Główny motyw Doom 3 powtórzył progresywny metal narzędzia, zwłaszcza ich album z 2001 roku, Meralus. Chociaż Trent Reznor został początkowo rozważany dla ścieżki dźwiękowej, to Chris Vrenna i Clint Walsh ostatecznie skomponowali wynik, dostarczając pejzaż dźwiękowy, który idealnie pasował do niesamowitej atmosfery gry.

Pomimo komercyjnego sukcesu Doom 3, jego odejście od tradycyjnej rozgrywki Doom jest obecnie postrzegane jako anomalia, odzwierciedlając szerszą ewolucję gier FPS na początku 2000 roku. W tym okresie pojawiły się także zmiany muzyki metalowej, w których zespoły takie jak Slipknot i Deftones kwitną wśród pozostałości Nu-Metal. Eksperymentalne podejście Doom 3, choć nie tak kultowe, jak na Materalus Tool, było odpowiednim eksploracją, która dobrze wyrównała się z jego niepokojącym tonem.

Po Doom 3 seria stanęła w obliczu przerwy rozwojowej, ostatecznie pojawiając się ponownie z zrewitalizowanym podejściem w 2016 roku. Reżyserzy Marty Stratton i Hugo Martin zwrócili Slayera na Marsa ze ścieżką dźwiękową Micka Gordona, która przyjęła oryginalny pęd serii. Innowacyjne wykorzystanie przez Gordona podpozytowego i białego szumu stworzyło trzewne, biorące serce wrażenia, dostosowujące się do szybkiego, inkudowanego przez DJent metalu. Wynik Doom 2016 stał się jednym z najbardziej uznanych w grach, ustanawiając wysoki pasek przyszłych wpisów.

Doom Eternal w 2020 r. Nadal przekraczał granice, przy czym wkład Gordona stoi w obliczu kontrowersji dotyczących końcowych mieszanek. Mimo to ścieżka dźwiękowa przekształciła się w bardziej nowoczesny dźwięk metalcore, odzwierciedlając popularność gatunku na przełomie 2010 roku i na początku 2020 roku. Praca Gordona z zespołami takimi jak przyniesienie mi horyzontu i architektów wpłynęły na wynik Doom Eternal, obejmując kruszące awarie i elementy elektroniczne, równoważąc ciężki z momentami lżejszej, eksperymentalnej rozgrywki.

Osobiście Doom 2016 pozostaje moim ulubionym z serii, rezonując z surową energią ścieżki dźwiękowej i rozgrywki. Chociaż Doom Eternal jest wyjątkowy, brakuje mu surowego wpływu swojego poprzednika, podobnie jak ewolucja obserwowana w pasmach metalcore na przestrzeni lat. Mój ulubiony metalowy album, architekt „All Our Bogowie porzucili nas” z 2016 roku, odzwierciedla ten sentyment, uchwycając potężny moment zarówno w muzyce, jak i w grach.

Teraz Doom: The Dark Eges przedstawia ekscytującą ewolucję. Zaprezentowany na Xbox Developer Direct, jego system bojowy wprowadza znaczące zmiany, co sugeruje potrzebę równie dynamicznej ścieżki dźwiękowej. Nowi kompozytorzy kończący ruch, znany z pracy nad Borderlands 3 i protokołu Callisto, czerpią z szerokiego spektrum wpływów metali, przeszłości i teraźniejszości. Dark Eges ma wolniejsze tempo niż Doom Eternal, ale utrzymuje intensywną akcję z tarczą inspirowaną Kapitanem Ameryką i masywnymi mechami, odzwierciedlającą walkę korytarza oryginalnego Doom, ale na wielszą skalę.

Ta nowa część wymaga wszechstronnej ścieżki dźwiękowej, która może pasować do ciężkiego ruchu walki i płynów. Wpływ nowoczesnych ciężkich zespołów, takich jak Knovered Loose, z ich podziałami sejsmicznymi, jest widoczny, w połączeniu z tradycyjnymi elementami thrashem przypominającymi zagładę w 1993 roku. Mroczne wieki czerpią również z wcześniejszych metalowych tematów, integrując fantastyczne i średniowieczne elementy z jego dźwiękiem.

Podczas gdy pełny zasięg rozgrywki Mrocznych Wieków zakończy się, dodatki mitologicznych stworzeń i gigantycznych mechów sygnalizują odważny kierunek dla serii. Ta ewolucja odzwierciedla szersze eksperymenty z nowoczesnego metalu, obejmujące różnorodne wpływy od elektronicznego do hip-hopu. W miarę ewolucji ciężkiej muzyki, podobnie jak zagłada, obiecując ekscytujące doświadczenie, które łączy kultową strzelaninę z przełomową ścieżką dźwiękową. Dzięki Doom: The Dark Ages, który ma się wydać w maju, fani mogą spodziewać się nowego rozdziału, który może stać się nowym faworytem zarówno w grach, jak i metalowych.