Lynch'in eşsiz film yapımı mirası dayanıyor

Twin Peaks pilotu sıradan: bir lise, sigara içen öğrenciler, müdürün ofisine çağrılan bir çocuk, katılım alındı. Daha sonra, bir polis memurunun öğretmene, bir çığlık, kaçan bir öğrenci, bir öğretmenin gözyaşları ve yaklaşan duyuru sözleri. Lynch'in kamerası boş bir masaya odaklanıyor; İki öğrenci bir bakış, Laura Palmer'ın ölümünü sessizce anlıyor.

Lynch, hayatın yüzey detaylarını ustaca ele geçirdi, ancak çalışmaları her zaman rahatsız edici bir yetersiz akım ortaya çıkardı, derin "doğru olmayan" bir şey duygusu. Bu Pivotal Twin Peaks sahnesi, kariyeri boyunca tekrar eden bir temayı kapsar. Yine de, dört yıllık artı oeuvre hayranlarının tartışması için sayısız yarışmacı sunduğu için * kesin linç sahnesi değil.

Çalışmasının rahatsız edici, rüya gibi kalitesi ona efsanevi statü kazandı, "Lynchian" terimiyle sağlamlaştırılmış bir statü - bu zor bir rahatsızlık duygusu için bir tanımlayıcı, tam olarak neyi yanlış hissettirememenin. Bu, hayranlar için geçişinin acı tatlı yönüdür: çekiciliği her biriyle farklı yankılanan tekil bir sese sahip bir sanatçı.

Çok az sanatçı yeni üretilmiş bir sıfatı hak ediyor. "Spielbergian" veya "Scorsese-ish" belirli stilistik unsurları tanımlarken, "Lynchian", daha geniş bir huzursuzluk ve yönelim bozukluğu duygusunu kapsayarak, onu benzersiz bir şekilde güçlü hale getirerek kökeninin özelliklerini aşar.

Eraserhead'i izlemek, bizden biri (Scott) için biçimlendirici bir deneyimdi, bilmeden oğlunun Lynch'in çalışmalarını (babasının cesaretiyle) keşfetmeyi öngörüyordu. Ancak oğlu ve kız arkadaşı, Lynch'in vizyonunun kalıcı cazibesini göstererek (Sezon 2'nin Windom Earle Arc'a ulaşan) ikiz zirveleri bağımsız olarak binged.

Lynch'in çalışması zamansız, garip bir şekilde rahatsız edici bir kaliteye sahiptir. İkiz Tepeler: Dönüş (2017) 'de, bir çocuğun 1950'lerin tarzı yatak odası-Lynch'in kendi çocukluğunu yineleyen bir detay-yaşadığı kabus dünyasıyla açıkça kontrastlar: diğer boyutlardan klonlar, acımasız şiddet. Bu yan yana, özünde Lynch.

Hollywood nostalji patlamasına rağmen, Lynch dönüşteki vizyonuna sadık kaldı ve büyük ölçüde kilit orijinal karakterleri atlayarak beklentilere meydan okudu. Bu alışılmadık yaklaşım mükemmel bir Lynchian'dı.

Dune uyarlaması, ticari bir başarısızlık olmasına rağmen, sorunlu üretimine rağmen benzersiz tarzını sergileyen (Max Evry'nin Kargaşa'daki A Masterpiece'de detaylandırılmıştır). Yerleşik kumul anlatısında bile, Lynch'in imza görüntüleri - tuhaf kedi/sıçan sağım makinesi gibi - geçiyor.

Yine de, Lynch'in çalışması, tuhaflık ve rahatsızlık ortasında bile güzelliğe sahiptir. Fil adamı , tartışmasız ana cazibeye en yakın baskısı olsa da, derinden hareket ediyor, tarihsel bir zulüm bağlamını tasvir ediyor ve nihayetinde nazik bir ruhun zaferini sergiliyor.

Lynch'in çalışmasını tür veya tope olarak tanımlamak boştur, ancak farklı tarzı anında tanınabilir. Filmleri karanlık, komik, rüya gibi, gerçeküstü ve garip bir şekilde organik. Yüzeyin altındaki gizli dünyaya olan ilgisi, sanatının ayırt edici özelliğidir.

Örneğin, mavi kadife başlangıçta standart bir noir olarak görünür, ancak görünüşte pastoral ortamı uyuşturucu bağımlılığı ve sömürü dünyasını maskeler. Yüzey normalliği ve rahatsız edici derinliklerin bu yan yana konması, Lynch'in çalışmalarının karakteristiğidir ve şimdi büyük ölçüde çağdaş sinemada yoksun olmayan benzersiz bir etki karışımına dayanmaktadır. Oz Sihirbazı ile ilişkisini araştıran bir belgesel bu noktayı daha da aydınlatıyor.

Şimdi önceki nesillerden etkilenen ikinci veya üçüncü nesil film yapımcıları görüyoruz. Erken sinema, diğer disiplinlerden sanatçıları filme uyum sağladı. Daha sonra film yapımcıları çocukluk favorilerini taklit etmeye çalıştılar. Lynch onlar arasındaydı, ama eşsiz tarzı sonunda onu bir etkinin mirasçısından bir etkiye dönüştürdü ve "Lynchian" ın önemini güçlendirdi.

2024'teki bir sahne, canlı müzikli bir bar sahnesi içeren TV Glow'u gördüm , bu "Lynchian" etkisini örnekliyor. Kamera çalışması, kostüm ve aydınlatma, Lynch'in tarzını anımsatan bir atmosfer yaratarak çalışmalarının kalıcı etkisini vurguluyor. Jane Schoenbrun'un Twin Peaks'tan esinlenerek olan filmi bu etkiyi sergiliyor.

"Lynchian" estetik çeşitli filmlerde belirgindir: Yorgos Lanthimos'un toplumsal normların karanlık komedi keşifleri ( ıstakoz ); Robert Eggers ve Ari Aster'ın kabus vizyonları ( Deniz Feneri , Midsommar ); David Robert Mitchell'in rahatsız edici gerilim filmleri ( Gümüş Gölü'nün altında takip eder ); Emerald Fennell'in Saltburn ; Richard Kelly'den Donnie Darko ; Gül Cam'ın sevgisi kanıyor ; ve hatta Quentin Tarantino ve Denis Villeneuve'nin eserlerindeki unsurlar. Lynch'in etkisi yadsınamaz.

Herkesin favorisi olmasa da, Lynch'in mirası yadsınamaz. Görünmeyenleri keşfederken geçmişi çağıran filmleri, gelecekteki film yapımcılarına ilham vermeye devam edecek. Etkisi, gerçekliğin yüzeyinin altında gizlenen "Lynchian" alt akımlarını, dayanacak bir miras ortaya çıkarma yeteneğinde yatmaktadır.